Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Γενικά στο λεω

                                                       - θα φτωχύνουμε τελικά?
                                                       - Μα είμαστε ήδη φτωχοί παιδί μου
                                                       -Δηλαδή θα γίνουμε ξανά δραχμούλες?
                                                       - Θα γίνουμε πενταροδεκάρες.
                                                       - Ναι, αλλά εγώ  θα μπορώ να σε βλέπω?
                                                       - Ασφαλώς και  θα μπορείς. Υπάρχει μόνο μια                                                                                             απαραίτητη προϋπόθεση. Πρέπει να παραμείνεις
                                                        απελπισμένος.
                                                      -Εσαεί?
                                                      - Για όσο αντέχουν τα βατραχοπεδιλα σου.                                                                                                 - Κι αν πνιγώ?
                                                      - Κανείς δεν πνίγεται φορώντας βατραχοπέδιλα.
                                                       Πνίγεσαι μόνο όταν φοράς τον ευατό σου σαν εσάρπα.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ω μη στεναχωριέστε λοιπον

απελπισμενοι θα παραμεινουμε

ασωτος γιος είπε...

ημασταν παντα φτωχοι αλλα δε το ξεραμε ,

ασωτος γιος είπε...

συγκεκριμενα οχι φτωχοι
αλλα πτωχοι τω πνευματοι
γενικα στο λεω

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

Η απελπισία σαν δικαιολογία.
Σαν ναρκωτικό.

Είμαστε ανελεύθεροι όσο θέλουμε.


Στις καλύτερες μέρες λοιπον.

Spy είπε...

Τελικά είστε ποιητής! Τελεία.

(μου λείψατε, αληθώς)

Prisoned Soul είπε...

τι να σου πω δεν ξέρω...
εγώ εσάρπα δεν έχω...
αλλά και η καθημερινότητα που με ζυγώνει με πνίγει...