Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Οι ηλικίες μέσα μου.



Ένα από τα χειρότερα  πράγματα που μπορεί να  μου κάνει κάποιος ώστε να τον αντιπαθήσω ,από την πρώτη κιόλας στιγμή, είναι  να μου δείξει τις  φωτογραφίες  του. Οι φωτογραφίες. Ο επιούσιος της μνήμης. Συχνά δε και ο πολιούχος. Χάρις σ`αυτές  το ρήμα θυμάμαι  θριαμβεύει. Και δίπλα στο θυμάμαι μπαίνει και  ένα θρασύτατο επιμένω. Επιμένω να θυμάμαι.

Η  φωτογραφία αυτό σου υπενθυμίζει: Επιμένω να σε θυμάμαι. Πόσα θυμάμαι έχω διαγράψει ούτε και γω ξέρω. Ξέρω όμως πως έχω διαγράψει πολλούς ανθρώπους  που αυτό το "θυμάμαι" τους έγινε σημαία. Και σημασία. Σαν τον Αλέξανδρο  που είδα τις προάλλες στο δρόμο.Παλιά σημασία αδιάφορη. Γερασμένος πριν της ώρας  του. Κακομοίρης. Παλιός γνωστός -άγνωστος. Με προσκαλεί στο σπίτι του για καφέ. Θέλει να μου δείξει τις φωτογραφίες του. Όχι ,δεν έχει κοινωνική δικτύωση ,είναι λάτρης της ζελατίνης. Να πάω λοιπόν .Αφού δεν τις βλέπει κανείς  να  γίνω εγώ η σταχτοπούτα του καημού του.Δηλώνω  συγκατάθεση ασμένως. Μπορώ να το κάνω. Μπορώ.Δεν θέλω, άλλα μπορώ.  Είμαι άλλωστε ένθερμος υποστηριχτής των ερειπίων αυτών των "μπορώ". Πόσα "μπορώ" έχω σηκώσει  χωρίς να λυγίσω, χωρίς να πω μια λέξη ,κανείς δεν το μάθε ποτέ. Αλλά κάπου θα υπάρχει καμιά ξέμπαρκη φωτογραφία για να μου το υπενθυμίζει. Κάποιο αχ θα με σημαδεύει μέσα από το χαρτί.

αλλά για την ώρα  με τάζω στο κενό.

15 τουλάχιστον άλμπουμ   με περιμένουν  για θέαση. Έχω μπόλικο χρόνο για χάσιμο. Πάρτον φτωχέ μου Αλέξανδρε  και κάντον ναργιλέ να καπνίζεις  τις κρύες νύχτες που σε περιμένουν. Δεν βαριέσαι. Έχουμε χάσει τόσα και τόσα , άμα χάσουμε  και δυο ώρες από την ζωή μας  δεν πρόκειται να χαμηλώσει η στάθμη  του ονείρου.

Το θέμα είναι να χεις όνειρο και να το υπερασπίζεσαι. Βέβαια πρέπει  και να το θυμάσαι  γιατί κοιμώμενος ,καμιά φορά ξεχνάς να συναντηθείς  μ`αυτό που υπήρξες. Ξυπνάς  και αρχίζεις να ψάχνεις  τα σαγόνια του ονείρου: είδα αίμα ,άραγε στις αιματοχυσίες φιλιών  θα βγω νικητής?

Και κάπου εκεί βγάζει τις δονταρες της η ζωή  και αρχίζει τα πανηγύρια: δεκτό το αίτημα για όνειρο, άλλα παραμείνετε  στην γραμμή σας . Ένας υπεύθυνος θα μιλήσει σύντομα μαζί σας. Τ`ακούς εσύ αυτό  και απομακρύνεσαι  για άλλο καταυλισμό ονείρων. Τι νόμισες. Επειδή ονειρεύτηκες  νόμισες πως θα ταξιδέψεις.

Αλλά ταξιδεύεις, να σ`αυτό το καναπέ,  σ`αυτόν τον καναπέ αυτού του εξαιρετικά αδιάφορου ανθρώπου  που ζει παραμάσχαλα  με ότι τον προσπέρασε . Κοιτάζεις  και δεν απορείς: Δικαίως  έχει αφανιστεί και από την μνήμη και από το χρόνο. "ποιος ζει όμως ρημάζοντας τον χρόνο". Φαντάζομαι πως όχι μόνο ο Αλέξανδρος,που εδώ που τα λέμε ,δεν είναι τόσο κακός όσο φαντάζει. Απλά στα δικά μου μάτια δείχνει τόσο μικροσκοπικός,τόσο λίγος. Αλλά το ταξίδι  της ζελατίνης συνεχίζεται και θέλοντας και μη , μπαίνεις και συ  στο ίδιο  νοσοκομείο που κουράρει τον χρόνο: Η μνήμη.

 και επιστρέφεις  στο σπίτι σου  κι αρχίζεις να σκαλίζεις  πάνω της αναφιλητά.
Κοιτάς και δεν απορείς,κοιτάς και προσθετεις:δόντια,φιλιά, αισθήματα,μαλλιά.Τίποτα δεν μοιάζει όπως πριν,κι όλα μοιάζουνε καινούργια. Να εδώ,είμαι σε παρέλαση. Ωραίος μοιάζω. Ξανθούλης ,χλωμος,μια ακαταστασία στο βλέμμα,κατά τα άλλα είμαι  μια χαρά. Έχω δοθεί για υιοθεσία στη θλίψη. Από πάνω  η μάνα. Καμαρώνει στα κρυφά. Πόσο της μοιάζω. Σαστίζω από τόση ομοιότητα. Ετών 8 παρακαλώ.


Το παιδί της φωτογραφίας με συγκινεί, δεν είμαι εγώ,θα μπορούσα όμως να μουν. Έχω και γω μια ίδια σε πιο μεγάλη ηλικία. Μοιάζω  να βγαίνω από το μπαούλο της ηλικίας μου. Κανείς δεν ανησυχεί. Μπορώ να τρέξω άφοβα  σε όλο το μήκος της απελπισίας μου. Στο τέλος θα κερδίσω ,το ξέρω.Στο σπίτι κανείς δεν θα ρωτήσει αν κρύφτηκα η χάθηκα. Αρα ας μεγαλώσω με σύνεση.

Μεγαλώνω που λες και φτάνω 20 χωρίς σύνεση ,άλλα πριν φτάσω ,δοκιμάζω να δαμάσω τα κύματα  του κόσμου. Τραβάω χιλιάδες φωτογραφίες για να το διαπιστώσω αν με αντέχουν ,αλλά το αρνητικό με προδίνει. Πρέπει να αλλάξω μηχανή,ίσως και κόσμο ,αυτός παραείναι στενός για τα μέτρα μου. Μια φωτογραφία τράβα με λίγο πριν πνιγώ: Ελα χρόνε μην φοβάσαι. Σου ποζάρω ως άτρωτος.  . Εγώ και η φίλη μου , ισόβια δική μου. Κάνε κλικ  να μας θαυμάσεις. Έτσι μπράβο. Σαν να ήταν χτες μοιάζει αυτή η φωτογραφία. Σαν να ήταν τώρα αυτό το πριν. Που πια διαρκεί. Που πια δραπέτευσε  σε άλλη φωτογραφία,σε άλλο τοκετό όνειρου. Εμείς  γεννησαμε. Εμείς μεγαλώσαμε. Και πια σε ξένες φωτογραφίες  ανταμώνουμε.

 Παρακάτω με συναντώ ερωτευμένο: Που να σαι τώρα δεν ρωτάω. Αν είχα φύγει τότε ίσως  να είχα συντρίψει όλες τις βεβαιότητες της λύπης.Γιατί η λύπη εκτός το ότι σε ισοπεδώνει, σου συντρίβει  κι όλες σου τις αυταπάτες. Για λίγο. Γιατί μετά ξαναμπαίνεις  στην κουφάλα του μύθου κι αρχίζεις  να αναρωτιέσαι : Μ`αγαπούσε έστω λίγο? Κοιτάζεις τώρα την φωτογραφία και δεν απορείς: Ναι μ`αγαπούσε. Δεν αστοχεί τόσο εύκολα το βλέμμα. Άλλα τα δάκρυα αν έγραφαν ποτέ την  αυτοβιογραφία τους θα είχαν πολλά να πουν για αυτό το φονικό. Δεν έγινε. Δεν θέλησες .Και τώρα μοιάζει αργά.,

 Τώρα  γράφουν μοναχά δυο λέξεις:ποτέ πια. Τόσο οριστικές που ούτε ο θάνατος μαζί του δεν τις παίρνει. Αλλά να που τις παίρνει ,όπως παίρνει μαζί του όλα τα αδέσποτα αισθήματα  του έρωτα. Σαν το σκυλί που τρίβεται επάνω μου πριν ξεκλειδώσω. Εσύ το λες αντάμωση,εγώ το λέω ανταπόδοση.

Αλλά ας κατέβω λίγο την σκάλα  πριν φύγω: Εγώ και συ σε διακοπές. Χαμογελάμε ευχαριστημένοι.  Αυτό το ηλιοβασίλεμα που χαζευουμε είναι το μικρό χατήρι της καρδιάς μου. Το παίζω για σένα. Χάσω -κερδίσω ,ούτε που με νοιάζει. Φτάνει που το βλέπουμε μαζί. Φτάνει που μπορούμε και το αντέχουμε.

Η ηλικία  τούτης εδώ της φωτογραφίας  μου φαίνεται  πως έβγαλε ρίζες μέσα μου. Και εκεί  ευγνώμων αιώνια θα μείνει.


16 σχόλια:

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είπε...

Ωραίον κείμενον.
Έχω την εντύπωσιν ότι αι φωτογραφίαι είναι τελικώς διαστρεβλωμένη ανάμνησις: η αίσθησις απόλυτης αντικειμενικότητος, που έχουν εκ φύσεως, συνθλίβει κάθε υποκειμενικόν αποτύπωμα της πορείας ενός ανθρώπου.

Κάποτε φωτογράφιζα - και φωτογράφιζα μόνον τοπία, χώρους, αντικείμενα. Ποτέ ανθρώπους. "Βάλε και έναν άνθρωπο μέσα: διαφορετικά αποτυπώνεις μόνον τον χώρο και όχι τον χρόνο".
Επέμεινα. Ίσως γιατί μια ζωή φωτογράφιζα απουσίες.

ασωτος γιος είπε...

γιατι να μην θυμασαι?

Ανώνυμος είπε...

οι φωτογραφίες κατ'εμέ είναι η καλύτερη εφεύρεση.
αποτυπώνει την στιγμή που πέρασε και δεν θα ξανάρθει.
ο καθένας βλέποντας τες σκέφτεται τα συναισθήματα που του προκαλεί ΤΩΡΑ, το τότε μένει εκεί που ήταν.

ασωτος γιος είπε...

συμφωνω ξανα με την Douli τωρα που ξαναδιαβαζω την αναρτηση σου γιατι ποτε δεν ειναι αρκετη η μια φορα για αυτα που γραφεις
παντα ανακαλυπτω και τις αλλες φορες
μας ελειψες
οσον αφορα τις φωτογραφιες εγω τις λατρευω αλλα αλλες φορες τις μισω
ειν αυτο το αγαπομισος ξερεις εσυ

Prisoned Soul είπε...

Μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες...
δεν μου αρέσει να τις κοιτάζω, δεν μου αρέσει να είμαι εγώ μέσα τους...

Έχω τις φίλες μου μόνο, άντε και από την οικογένεια, ή όμορφα τοπία, αυτά θέλω περισσότερο.

Αγαπημένα μου πρόσωπα, εκείνον, δεν τον έχω σε φωτογραφία... τον έχω στην καρδιά μου και στο μυαλό μου, και δεν θα βγει από κει...

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

ξέρεις βέβαια πως με τις φωτογραφίες έχω θέμα,οπότε τί να σχολιάσω

εγώ παρόλ'αυτά και χωρίς να ελπίζω να πείσω κανέναν,θα πώ οτι αξίζουν οι φωτο γιατί μετά,κάποτε,με ενα βλέμα σου'ρχεται όλο το παρελθόν μπαμ και σε ζαλίζει

και απο ζαλάδες εγώ και ξέρω και γουστάρω

Miss Pink είπε...

μου αρέσει να φωτογραφίζω τις στιγμές!
όχι τις στημένες καταστάσεις...
οι άνθρωποι ξεχνάμε
και όταν μια στιγμή είναι σημαντική, μ'αρέσει να την αποθανατίζω!
είναι όμορφες μωρε οι στιγμές που κάθεσαι και σε κάθε φωτογραφία που βλέπεις θυμάσαι και μια ιστορία!
γιαα χαμογέλα :Ρ
κλατς

Spy είπε...

Εγώ πάλι δεν θα πω κάτι για τις φωτογραφίες, αλλά για τον τρόπο που γράφετε.

Είναι εφιαλτικά όμορφος, αστραπιαία προκλητικός και σαγηνευτικός, αυθόρμητα αυτοκαταστροφικός. Είναι ο τρόπος που μου αρέσει να διαβάζω και δεν μπορώ παρά να σας πως και πάλι πως το κείμενό σας είναι έξοχο!

Ναύτης είπε...

"Τι νόμισες. Επειδή ονειρεύτηκες νόμισες πως θα ταξιδέψεις."

όσο κι αν απεχθάνομαι να μεταφέρω κομμάτια ανάρτησης στο σχόλιο, ε αυτο δεν μπορούσα...

φόβος μη χαθει ανάμεσα στα τόσα...

++

καλο βράδυ!

marios104 είπε...

σε μια φωτογραφία δε συλλαμβάνεις το απίστευτο αλλά ένα του χρώμα όνο.Κι αυτό το χρώμα ξεθωριάζει. Τότε γιατί γεμίζουν οι μνήμες των συσκευών με λήψεις; Άντε να πω ότι είναι μια απληστία του ματιού που δε μαζεύεται.Κι όμως αυτές οι παιδικές δεν είχαν τίποτα από απληστία μέσα τους. Με έκλεψε το κείμενό σου ,ευχαριστώ.

Roadartist είπε...

Μου αρέσουν οι φωτογραφίες, πόσο μάλλον οι παλιές. Αυτή που πόσταρες δεν είναι υπέροχη; Καλό απόγευμα!

iliokamenos είπε...

δυστηχώς το τμήμα του εγκεφάλου για τις αναμνησεις δεν έχει εξασκηθεί πολύ καλά, άρα οι φωτογραφίες πάντα με βοηθάνε να μην ξεχναω όμορφες στιγμές..γιατί δεν θυμάμαι να έχω βγάλει φωτογραφία στην εντατική ή σε κάποιο συγγενικό τρισάγιο..

χάρη σε μια παλιά φωτογραφία δεν ξεχνάω το πρόσωπό της..

BlackForest+Markos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μάρκος είπε...

Έχω ελάχιστες φωτογραφίες, και σχεδόν ποτέ δεν ανατρέχω σ΄ αυτές. Ίσως φταίει η σχέση μου με τη νοσταγλία, που ποτέ δεν υπήρξε καλή...

Ωραιό κείμενο, Τάκη :)

paperflowers είπε...

Λοιπόν το σκεφτόμουν τις προάλλες αυτό, με αφορμή κάποια άτομα που κυκλοφορούν μονίμως με μια φωτογραφική και στήνονται κάθε λίγο και λιγάκι για φωτογραφία. Το βλέπεις παντού πλέον, στα μπαρ, στα εστιατόρια, στο δρόμο, σε εκδηλώσεις κτλ..

Νομίζω ότι οι φωτογραφίες για κάποιους είναι αποδείξεις της ζωής που ζουν αλλά δεν βιώνουν.
Κι όταν δεν βιώνεις, αυτό που θα σου μείνει στο τέλος, είναι απλά η πληροφορία πως κάποτε ήσουν έτσι, εκεί, με αυτούς.

M είπε...

Καλησπέρα σας,

Λατρεύω τις φωτογραφίες για αυτό και γέλασα αρκετά στην αρχή του πόστ σας. Ένοιωσα πως περιγράφατε εμένα:-)
Μέσα απο το φακό, περιoρίζεις ή εστιάζεις τη ματιά σου σε πράγματα και ανθρώπους. Δεν είναι κακό. Είναι μια άλλη οπτική :-)
Όσο κι αν διαφωνώ μαζί σας όμως λάτρεψα κυριολεκτικά τον τρόπο που γράφετε. Οι διαφορετικές αντιλήψεις είναι που κάνουν για μένα τον κόσμο τόσο ενδιαφέρον κι εσείς τις διαφορές αυτές τις κάνετε ακόμα πιο όμορφες...αφού μέχρι που σκέφτομαι ότι ίσως και κάπου να έχετε δίκιο...

Τα σέβη μου,