Και οι Εσχατοι Εσονται Πρώτοι

                                                                                             

                                                                                           

Κραυγές και ψίθυροι

Η γυναίκα που ζει από πάνω μου είναι μια περίπτωση τρομερή. Ζει εδώ και χρόνια  σε ένα καθεστώς απελπισίας και οδύνης. Σήμερα δεν έχει πετάξει κανένα πιάτο από μπαλκόνι,κι όσο να ναι ανησυχώ. Σε λίγο με το ρυθμό που τα πετάει τα πιάτα  ,και με την επικείμενη φτώχεια,θα αναγκαστεί  να πάρει χάρτινα. Αυτή η γυναίκα είναι παγιδευμένη  μέσα στον θυμό της. Αυτή η γυναίκα πέρασε καρκίνο.Αυτή η γυναίκα δεν έμαθε τίποτα από τον καρκίνο.Αυτή η γυναίκα έχει ένα γιο.Και τον βασανίζει. Ανελέητα.

"Αληταρά ,θα σε σκοτώσω τ`ακούς ?15 χρονώ και μου φοράς σκουλαρίκι? Πουστάρα! " Το πουστάρα δε, το τονίζει  με τόση σκληρότητα,που όσο και παχύδερμο να σαι ,κάπου στο βάθος  λυγίζεις. Και σκέφτεσαι.
 Κι αναλογίζεσαι  όλες αυτές τις μανούλες του κόσμου που από τύχη η μπορεί κι από ατυχία  γέννησαν, κι όταν τις αναλογιστείς σωστά ,φέρνεις στο μυαλό σου  την δική σου μανούλα , που ποτέ δεν σου μίλησε έτσι,κι ευχαριστείς τον άγνωστο θεό που σου έδωσε την μανούλα που έχεις η που  την είχες,κι όχι την από πάνω μανούλα.Την μισότρελη.

Πάνω από όλα όμως σκέφτεσαι την φράση  που είχες διαβάσει πριν από πολλά χρόνια,μια φράση που ακόμα σ`ακολουθεί "Αληθινά ενήλικος είναι μόνο εκείνος που εξουσιάζει κάποιον κλειστό χώρο και που μπορεί  εκεί να κάνει ότι θέλει ,χωρίς να τον βλέπει κανείς και να τον ελέγχει." Οι μανούλες βέβαια  για τις οποίες μιλώ,δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πράγματα. Σιγά μην σ`αφήσουν να γίνεις και ενήλικας.  Οι μανούλες-Δράκοι έχουν γρίλιες αντι για μάτια και καιροφυλακτούν την κάθε σου κίνηση. Οι μανούλες αυτού του είδους  δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώσεις ."Μαμά βρήκα  δουλειά . Τι δουλειά παιδί μου? Δουλειά με μηχανάκι.Δουλειά με μηχανάκι?Ντιλιβεράς δηλαδή. Όχι παιδί μου ,δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά. Θα σκοτωθείς. Είσαι άχρηστος"

Η μανούλα  πάνω από όλα δίνει δύναμη στο παιδί της .Τον κάνει επιβιωτικό  μπροστά στις κακουχίες . Παμπόνηρες μανούλες . Δεν αφήνουν συρτάρι για συρτάρι που να μην  ψάξουν . Η μανούλα σιχαίνεται τα μυστικά. "Μίλησέ μου παιδί μου. Άνοιξε την καρδιά σου. H μανούλα  θα σε καταλάβει.Μην μου κρύβεις πράγματα." Εκείνη την στιγμή ,αθώο παιδί μην την πατήσεις. Μην κάνεις το λάθος και ξεκλειδώσεις  το απαραβίαστο. Γιατί  οι μανούλες  έτσι και οσμιστούν αδυναμία σε τσάκισαν. Είναι χειρότεροι και από εραστές

Δεν θα γλυτώσεις την αγάπη μου

 Αλλά εγώ πρώτα βλέπω τον νεκρό,και μετά γίνεται ο φόνος.
"Αλήτη . Νόμιζες ότι θα μου κρυβόμουν .Νόμιζες   ότι δεν θα τα βρίσκα.." Αυτή είναι η  φωνή της από πάνω μανούλας.Κι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ .Την βλέπω(νοερά): Κρατάει στα χέρια της πορνοπεριοδικά  και τα κουνάει πέρα δώθε μπροστά στα μάτια του εκπλκηκτου γιου της.Έτσι  μου δίνει να φανταστώ.Αλλά σωστά φαντάζομαι γιατί  τα βλέπω να ανατινάζονται μπροστά στα μάτια μου . Εικόνες σκληρού σεξ  γεμίζουν τον ήδη βρώμικο ακάλυπτο. Πρέπει οι πάντες να μάθουν  τα παραστρατήματα του γιου.Εν τω μεταξύ τα ουρλιαχτά συνεχίζονται  με περισσότερο μένος αυτή τη φορά,με  περισσότερη ένταση. Ακούω κατσαρολικά να σπάνε ,ποτήρια, καρδιές να ανοίγουν στα δυο ,και γω κάπου στο ενδιάμεσο να αναρωτιέμαι  για την μοίρα του γιου.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους  που το περιβάλλον τους τους γονάτισε. Εξ αφορμής  μιας τρελής μανούλας. Μανούλες που χρησιμοποίησαν το παιδί σαν πυρομαχικό .Οι άτεγκτες μανούλες. Οι μανούλες που τα δίνουν όλα για το παιδί τους. Οι μανούλες που θυσιάστηκαν πάνω από όλα. " Αν η θυσία είναι η μοίρα της μάνας,τότε το παιδί που γεννιέται είναι ένα Λάθος που δεν εξαγοράζεται με τίποτα". Τίποτα δεν μάθατε μανούλες.

Εξακολουθώ βέβαια να αναρωτιέμαι για την μοίρα του γιου.Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το παρα πέρα του. Τον ακούω που ζητάει συγγνώμη . Η μαμά κλαίει " Μαμά σε παρακαλώ μην θυμώνεις ,μαμά σε παρακαλώ ,συγχώρεσε το μου,και τον φαντάζομαι να γονατίζει μπροστά στα πόδια της μαμάς για να σκουπίσει τα δάκρυα της.Κακόμοιρε γιε. Σαν τον Μποντλέρ και συ. 40 χρονών θα γίνεις και την μάνα σου ακόμα  θα μου τρέμεις.

Αλλά η μαμά αργεί να συγχωρέσει . Πρέπει να  τεντώσει το σχοινί της ενοχής όσο δεν γίνεται.."Κάθε φορά  που θα φεύγεις απ`το σπίτι ,θα κουβαλάς μαζί σου το επιπληκτικό βλέμμα που θα σε καλεί να  γυρίσεις πίσω.Θα γυρνάς στον κόσμο σα σκυλί δεμένο μ`ένα μακρύ σχοινί.Ακόμα κι όταν θα σαι μακρυά,θα νιώθεις πάντα το λουρί στο λαιμό σου.Ακόμα  κι όταν θα περνάς τον καιρό σου με γυναίκες ,ακόμα κι όταν θα σαι μαζί τους στο κρεβάτι  θα κρέμεται από το λαιμό σου το σχοινί και κάπου μακρυά  η μαμά κρατώντας στο χέρι την άκρη του θα το κουνάει σπασμωδικά  για να σε επιπλήξει  για όσα άσεμνε παραδόθηκες..."


Η μανούλα πρέπει να αποκοιμήθηκε γιατί  δεν ακούω τίποτα πλέον.Καμιά φωνή ,κανένας λυγμός παράταιρος δεν βγαίνει   από το γλυκό της στόμα .Ίσως τελικά να έγινε δεχτή η συγνώμη του γιου και να ησύχασε για σήμερα.Αύριο  μια καινούργια μάχη  θα γεννηθεί .Αύριο που η βρωμιά της καρδιάς θα χει ξεπλυθεί από τα δάκρυά.Ίσως να αποτύχει καλύτερα αύριο.

Της εξοχής τα πρωινά είναι λόγια τετάρτης

Akapnoi(Part 4) by Kolpo Grosso Live Cast on Mixcloud

Πες μου μια λέξη(και γω θα την πιστέψω)

Η κοπέλα πάνω από την απλώστρα αγνοεί  σίγουρα  όσα δεν γνωρίζω.Βέβαια το πιο σίγουρο είναι ότι αγνοεί κι ολη  μου την ύπαρξη.αλλά αυτό είναι το λιγότερο.Το περισσότερο είναι  ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος εγκεφαλικής εμβολής. Ανησυχώ για την υγεία της . Μιλάει στο κινητό τουλάχιστον 2  ώρες. Ο εγκέφαλος της πρέπει να έχει γίνει ήδη κιμάς. Εσύ φυσικά  εχεις φρίξει .




"Έλεος  πια" φωνάζεις  Θα το ανατινάξεις το σύστημα κοπέλα μου ..κλείστο πια το ρημάδι..."Εγώ φυσικά γελάω. Καταλαβαίνω την περίπτωση της. Βέβαια δεν είναι η δίκη μου η περίπτωση,αλλά μπορώ να την ερμηνεύσω. Μπορώ να μπω στο διάδρομο της ,ίσα για ένα μεσημεριάτικο αερομπικ μυαλού.

"Αλήτη.Κάθομαι εδώ και 3 μήνες και σε περιμένω να ρθείς ,και συ με γράφεις.Πότε παραλιακή  μου πας ,και πότε Χατζηγιάννης.Δεν αντέχω πια άλλο ,το καταλαβαίνεις?"


Η φωνή της αντηχεί σε ολόκληρη την παραλία." Μα καλά δεν ντρέπεται ?"με ρωτάς. Η ντροπή είναι ωραίο ρούχο ,άλλα ακατάλληλο  για να ενδυθεί η ερωτική ικεσία.Εσύ φυσικά δεν τα ξέρεις αυτά. Ξέρεις άλλα ,όχι αυτά. Είσαι έξω από το παζάρι του φονιά. Η κοπέλα όμως τα ξέρει από γεννησιμιού της. Εντός της  χιλιάδες  Κομματάκια Μπαρτ συνθλίβονται . Εσύ φυσικά προβληματίζεσαι   για τον τρόπο με τον όποιο οδηγήθηκε στην ερωτική της καταδίκη .Και φυσικά  με ποιο τρόπο την πληρώνει. 

    Την παρακολουθείς πάντως αχόρταγα.                                                                      "Βάζω στοίχημα πως δεν τον ξέρει . Από το Φέισμπούκ τον γνώρισε ,και μας πουλάει τώρα ιστορία.." Αυτό όντως είναι  η περίπτωση μου. Το ερωτικό παραλήρημα..."ο  ερωτευμένος παραληρεί. Αλλά το παραλήρημα του είναι βλακώδες. Υπάρχει βλακωδέστερο πράγμα από έναν ερωτευμένο? Επίσης εκπλήσσεται ακατάπαυστα. Δεν έχει χρόνο να μετασχηματίσει ,να  αντιστρέψει ,να προστατέψει.Γνωρίζει την βλακεία του,αλλά δεν την λογοκρίνει.."


 Η κοπέλα μας βέβαια αλογόκριτη.
.."Και σε είχα πιστέψει ρε κάφρε .Αλλά με πούλησες.Σού είπα δεν με νοιάζει αν δεν έχεις μια και δεν μ`άκουσες.Δουλεύω ρε,τ`ακούς?Γιατί δεν έρχεσαι εδώ? Κάνω 10 κουρέματα την ημέρα ,ένα σκασμό λεφτά βγάζω ,δεν με νοιάζει. Μπορώ να μας ζήσω  και τους δυο μας ,αλλά εσύ μου θέλεις να πηγαίνεις στον Χατζηγιάννη με τις τσούλες..Με ποίαν είσαι τώρα? 

 Εσύ φυσικά δεν πιστεύεις  στα αυτιά σου. Μια ερωτευμένη κομμώτρια στα πρόθυρα της κατάρευσης. Ωραίος ρόλος.                   


"Μα την ακούς? Είναι για δέσιμο ..Γελάς? Σε λίγο δεν θα γελάς καθόλου όταν  θα ανατιναχτεί  το κρανίο της..  Με τόσα  ραδιοκύματα  που έχει απορροφήσει ,είναι ζήτημα λεπτών για να συμβεί το μακελειό..." σ`ακούω να λες ,αλλά εγώ στο βάθος  βλέπω ένα πλοίο  που προσπαθεί να αράξει για να  αποβιβάζει άλλους τρελούς, τουρίστες  κατά προτίμηση,τυλιγμένους με κόκκινα σωσίβια.Σ`αυτήν την παραλία διαλέξανε να πνιγούν.

Χιλιάδες κόκκινα σωσίβια παρατάσσονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας .Μάνες παιδιά,αδέλφια,όλοι μαζί,δίνουν ένα ξέφρενο αγώνα  με το νερό. Θα μπορούσε να είναι   ένα ζωντανό ναυάγιο ,σε απευθείας μετάδοση από την κόλαση τους.Αλλά για την  ώρα ,κάποιου άλλου είδους κόλαση ,δίνει  τα ρέστα του. Εγώ τα χω πάρει εδώ και χρόνια.Έκλεισε τα βιβλίο. Δεν μου χρωστάει κανείς τίποτα.


" ..εγώ φταίω  ρε κανένας άλλος ..Που σε εμπιστεύτηκα ..και συ με πρόδωσες.. Αλλά θα γυρίσεις που θα πας...Μόνο εγώ  θα είμαι στη Ζωή  σου..Πάρτο απόφαση..."


 Τελικά σκέφτομαι  πως από όλες τις αποφάσεις  που πρέπει να πάρεις  κανείς στον έρωτα ,η πιο σωστή μου  φαίνεται  αυτή που  δεν σε οδηγεί στο γκρεμό. Αλλά τι έρωτας θα ήταν  αυτός  αν δεν μπορεί να σε γκρεμίσει...Δεν βαριέσαι. Το χεις πει εσύ  άλλωστε καλύτερα .Όλοι οι έρωτες ,έρωτες λέγονται.

Εγω δεν ξέρω τίποτα πια.

Σημασία εχει ο δρόμος {part 3}

Έχω καρδιά προσκυνητή.Σ`αυτό το  μουσείο το καταλαβαίνω.Εσύ με καταλαβαίνεις? Για να σε δω...αφηρημένος μου φαίνεσαι. Αρα δεν με καταλαβαίνεις ,αρα να προχωρήσω άφοβα προς το ναό.Ωραίος ναός. Μουσείο βέβαια το λένε οι περαστικοί ,αλλά εγώ επιμένω στα δικά μου.

Ότι αξίζει σ`αυτό το νησί μάλλον εδώ θα βρίσκεται.Τα γράμματα του γίγαντα.Κάπου εδώ μέσα  θα κοιμούνται. Οι περαστικοί περνάνε και χαζεύουν. Φωτογραφίες απαγορεύονται.Κρίμα. Δεν θα δείξουν σε κανένα  τα γράμματα .ούτε τα οικόσημα ,ούτε τα πρόσωπα των ζακυνθινών   αρχόντων  θα αποτυπωθούν στις άξεστες μηχανές τους. Όχι πως αν επιτρεπόταν θα το κάνανε.  Η ραστώνη εμποδίζει  την σκέψη να εισχωρήσει μέσα στον εγκεφαλικό ιστό.  Ίσως να ναι και καλύτερα έτσι. Που ξέρεις τελικά. Μπορεί το καλύτερο  να είναι  μια πόρτα για κάτι πολύ χειρότερο.

Αλλά για την ώρα  βρισκόμαστε   μπροστά στη πόρτα του μουσείου.Όμορφη πόρτα. Την σπρώχνεις  και  βρίσκεσαι με μια ανάσα μέσα. Η κοπέλα επί της υποδοχής  δεν μας είδε καν. Mιλάει στο τηλέφωνο .Φαίνεται στεναχωρημένη. η είσοδος στοιχίζει μόλις 4  ευρώπουλα. Όχι δεν τα θέλει τα χρήματα μας. Την σημασία θέλει  κάποιου που την πρόδωσε. Το βλέπω στο βλέμμα της: Κάποιος έρωτας πρέπει να της παράπεσε  και ψάχνει ενόχους. Πάντως όχι εμένα. Εγώ έχω δηλώσει εδώ και χρόνια αθώος. Εν πλήρη  συγχύσει,αλλά αθώος.

 Αρα αφήστε με έξω από αυτό το λογαριασμό. Μας αφήνεις λοιπόν και περνάμε. Ο λογαριασμός  απλήρωτος ,το ίδιο και η είσοδος. Κάνεις δεν μας ενοχλεί. Περπατάμε εν υπνώσει  μέσα στο μουσείο . Πρέπει οπωσδήποτε να βρω τα γράμματα. Κάποιος πρέπει να νοιαστεί για αυτά. Καποιος πρέπει να κλάψει. "...Η ποσότης  των δακρύων αυτού του κόσμου είναι αμετάβλητη. Για καθέναν που αρχίζει να κλαίει, κάποιος άλλος σταματάει.."

Αφού δεν κλαίει κανένας εδώ μέσα ,ας αρπάξω πρώτος την κορδέλα.Για να την δω..Γερή  μου φαίνεται. Αδοκίμαστη. Να την εμπιστευτώ αφοβα. Περνάω κι ακουμπώ το γυαλί. Το φυσάω. Καμιά σκόνη δεν έχει κάτσει . Ο Γίγαντας  είναι απών ,αλλά η γραφή του είναι αιώνια.."και  εστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα,και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα,γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω,και κοντά στον λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση...' Η  Γυναίκα της Ζακυθος  βρίσκεται εδώ. Κόσμος περνάει κι έρχεται ,κι αδιάφορα απλώνει  το βλέμμα του στην παλιά γραφή. Αφοπλιστικά ασυγκίνητος κόσμος  περιφέρει το σαρκίο του  εδώ μέσα  και γω ? Τι παριστάνω εγώ? ".. Και έφριξα και έστριψα στην αντίκρυ μερία το πρόσωπο μου,και εξανασανε το μάτι μου στον καθρέπτη,ο οποίος δεν έδειχνε παρά τη Γυναίκα  μοναχή και εμε και το φως.."

Το φως είναι αιώνιο. Το ίδιο και η γραφή. Εδώ μέσα πάλλεται η σημασία της . Αλλά και η σιωπή του χρόνου. Νιώθεις να σε διαπερνά  σ`αυτό το χώρο,σ`αυτόν τον χώρο που ο χρόνος θαρρείς πως   έχει σταματήσει  για μένα.  Γυρίζω και σε κοιτάζω. Ο δικός σου χρόνος νομίζω πως έχει σταματήσει κάπου στο ενδιάμεσο. Γυρίζεις και τα κοιτάς όλα . Το δίχως άλλο έχεις καρδιά περιηγητή. Μου χαμογελάς. "Όλα καλά?" με ρωτάς ,"Όλα καλά' σου απαντώ.Κι αυτή την φορά το εννοώ περισσότερο από ποτέ.

Στου Δρόμου τα μισά{ part 2}

Ωραία είναι εδώ που με έφερες. Πώς είπαμε πως το λένε το μαγαζί? Ζάκυνθο?Γνέφεις καταφατικά ,αρα σωστά έχω  κεντράρει. Το σημειώνω  να μην το ξεχάσω ,γιατί ξέρεις πως είμαι εγώ .Άμα αφεθώ ,αφήνομαι δια παντός. 

Καλό θα είναι  λοιπόν  να μου λες το που βρίσκομαι  γιατί η πυξίδα μου  αλλιώς με δείχνει τα φεγγάρια των διακοπών .Είπαμε εσύ οδηγείς .Αλλά κι γω καλά το πάω.Έχω έμπνευση αυτό το καλοκαίρι  μην βλέπεις που δεν στο λέω. Σας έχω ξεγελάσει ολους με την δήθεν ησυχία μου. Λίγο όμως να με πειράξεις  και η επιμήκυνση κοπτήρων θα είναι θέμα δευτερολέπτων.

Να ,η Φατιμέ  το κατάλαβε αμέσως. Κάτι μου λέει για κόκα ,και λέω εγώ ,κόκα μόνο με ανθρακικό.Μπαίνουν στη μέση σφήνα  όμως  οι μεταφράσεις κι όλα εξηγούνται: Κόκα στα αλβανικά σημαίνει κεφάλι ".Το κεφάλι σου συνεχώς μιλάει" ,μας εξηγεί ο γιος της και γω καταλαβαίνω..τι καταλαβαίνω? Ότι είμαι έρμαιο μιας χαμένης μετάφρασης? Πολύ πιθανό.


Εσύ βέβαια πετάγεσαι και μου λες " μάλλον  σε συμπάθησε και μην το ψάχνεις παραπέρα "και γω σου απαντώ "ναι φυσικά  και δεν το ψάχνω,τι νόμισες,ότι θα το ψάξω? Είναι αργά άλλωστε, είμαστε κουρασμένοι , να κοιμηθούμε. σου λέω  "ναι να κοιμηθούμε " μου λες και συ  κι ανεβαίνουμε  στο δωμάτιο. Φρούτα και κρασί μας περιμένουν στο τραπέζι  .Η αλβανική φιλοξενία μας σοκάρει ευχάριστα. Για φαντάσου. Κι ύστερα  τους λένε αγροίκους.
 
Το δωμάτιο εν τω μεταξύ,μια κούκλα.

Καμιά σχέση με το περσινό.Μεγάλο ,ευρύχωρο.Μάλλον έχουν βάλει  διακοσμητή.Τ`ακούς συ,λιποθυμάς από το σοκ."Ποιο διακοσμητή? μου λες ,δεν βλέπεις τις κουρτίνες  που είναι στο χρώμα του εμετού? Λέω "σοβαρά?" Υπάρχει τέτοιο χρώμα?  "Ασφαλώς και υπάρχει" μου απαντάς εσύ. "Και καλά οι κουρτίνες..τα φώτα δεν τα βλέπεις  με πόση κακογουστιά έχουν στηθεί?"Μύλος η υπόθεση .Κάνω να σκεφτώ με το καλό μου το μυαλό ,κι όχι το θερινό,και μου ρχεται σφήνα εκείνο το τραγούδι που λέει ..".και  βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες"..



Άσχετο,αλλά εμένα μ`αρέσει.Όχι το τραγούδι.Το δωμάτιο.Αποπνέει κάτι,κάτι απροσδιόριστο.Έχει κι αυτή την θάλασσα ,ανοιχτός ορίζοντας μπροστά στα μάτια μου,δεν θέλω και πολύ να κατρακυλήσω  στο ρομάντζο. Στο νου μου εν τω μεταξύ ο Σεφέρης. " Είμαι η θάλασσα ποιος θα μπορέσει  να με αδειάσει..."

Αλήθεια ποιος.




Οι επόμενες μέρες με βρίσκουν σε μια κατάσταση εκστατικής Νιρβάνας.Αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι.Το νησί  και η αύρα του  με προσκαλεί σε μια χαζάουα τρομαχτικής έντασης.Ίσως βέβαια να  του μεταδίδω την δική μου ένταση,και κείνο να μου φέρεται  ανάλογα.Πάντως εκείνο που μου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι όλες αυτές οι εκκλησίες.Μεγάλη αμαρτία πρέπει να χει αυτό το νησί.Το διαισθάνομαι.Το ίδιο άλλωστε είχε πει και ο Χατζιδάκης όταν πήγε για πρώτη φορά  στην Θεσσαλονίκη .Το ίδιο θα πω  και γω φαντάζομαι  όταν θα ανέβω επάνω ,τον άλλο μήνα,μετά  από 5 χρόνια.Αλλά για την ώρα επείγει αυτό το ταξίδι{που συνεχίζεται..}